Βαθμολογία
Στατιστικά
348 εμφανίσειςΕισαγωγή-Σκοπός
Ο εξαιρέσιμος ηπατοκυτταρικός καρκίνος (ΗΚΚ) αντιμετωπίζεται θεραπευτικά μέχρι τώρα, με χειρουργική εξαίρεση χωρίς την χορήγηση επικουρικής χημειοθεραπείας. Σκοπός της μελέτης ήταν να αξιολογήσουμε την θεραπευτική αξία της sorafenib, ως Επικουρικής χημειοθεραπείας στον εξαιρέσιμο ΗΚΚ. Η μελέτη μας είναι μόλις η τέταρτη Παγκοσμίως που διερευνά το συγκεκριμένο θέμα καιμόλις η δεύτερη που διεξήχθη σε Δυτικό πληθυσμό. Τα αντικρουόμενα Αποτελέσματα των προηγούμενων τριών μελετών, μας παρακίνησαν να προβούμε σε αυτή.
Υλικό και Μέθοδοι
Σε σύνολο 30 ασθενών που μελετήθηκαν, οι 16 υποβλήθηκαν σε χειρουργική εκτομή εξαιρέσιμου ΗΚΚ και ακολούθως έλαβαν sorafenib ως επικουρική χημειοθεραπεία ενώ οι υπόλοιποι 14 υποβλήθηκαν μόνο σε χειρουργική εκτομή του όγκου. Τα κλινικοπαθολογικά χαρακτηριστικά των ασθενών συγκεντρώθηκαν και αναλύθηκαν ενώ αξιολογήθηκε και η επίπτωση της χορήγησης sorafenib στην επιβίωση (overall survival) των ασθενών.
Αποτελέσματα
Ο διάμεσος χρόνος follow-up ήταν 38.2 μήνες. Η διάμεση ηλικία των ασθενών ήταν 63.5 έτη και το 76.7% ήταν άρρενες. Η πλειοψηφία των ασθενών είχε μονήρη όγκο (74.1%) με διάμεσο μέγεθος 7.75 εκ. Η πενταετής επιβίωση για τον συνολικό υπό μελέτη πληθυσμό ήταν 60.2%. Τα δημογραφικά και κλινικοπαθολογικά χαρακτηριστικά των δύο ομάδων δεν διέφεραν σημαντικά, όπως φαίνεται και στον πίνακα. Η πενταετής επιβίωση των ασθενών που υποβλήθηκαν σε χειρουργική εξαίρεση του όγκου και των ασθενών που υποβλήθηκαν σε χειρουργική εξαίρεση του όγκου και επικουρική χημειοθεραπεία με sorafenib ήταν 52.9% και 68.1%, αντίστοιχα (p=0.19).
Συμπεράσματα
Η χορήγηση sorafenib σε ασθενείς με εξαιρέσιμο ΗΚΚ μετά την χειρουργική εκτομή του όγκου, φαίνεται ότι είναι ασφαλής. Αν και δεν προσφέρει στατιστικά σημαντικό κλινικό όφελος, φαίνεται να υπάρχει τάση βελτίωσης της συνολικής επιβίωσης.
Βιβιογραφία
1. Bruix J, Sherman M. Hepatology 2011;53(3):1020
2. Llovet JM, Ricci S. NEJM 2008;359(4):378
3. Wang J, He XD. CJG 2013;27(6):351
4. Wang SN, Chuang SC. Hepatology research 2014; 44(5):523